Ο πρώτος καιρός στην Ολλανδία

Ήθελα εδώ και αρκετό καιρό να σας διηγηθώ την μικρή μου ιστορία. Μία ιστορία που αρχίζει από την στιγμή που ήρθαμε στην Ολλανδία και συγκεκριμένα στην Χάγη, αν και βρισκόμαστε εδώ για μόλις πέντε μήνες. Σε αυτούς τους πέντε μήνες, μπορώ να πω πως έχω ζήσει αρκετές μικρές και ασήμαντες  αλλά ταυτόχρονα όμορφες στιγμές. Οι περισσότερες από αυτές είναι μαζί με τον μικρό μου Μανωλάκη καθώς περνάμε πολλές ώρες μαζί, μιας ο «μπαμπάς μας» δυστυχώς δουλεύει σκληρά.  Τα Σαββατοκύριακα βέβαια είναι τα καλύτερα καθώς είμαστε όλοι μαζί. Το μόνο αρνητικό που έχουμε αντιμετωπίσει είναι ο καιρός που δεν είναι ποτέ σταθερός (αυτό όμως είναι και το μεγάλο παράπονο των Ολλανδών).

Ας μπούμε τώρα στο κυρίως θέμα. Η Χάγη, είναι μια μεγάλη αλλά και ταυτόχρονα πολύ ήσυχη και καταπράσινη πόλη. Είναι σαν να ζεις σε ένα μεγάλο χωρίο, σε ένα πολύ μεγάλο χωριό. Είναι όλα πολύ ήρεμα, οι ρυθμοί της ζωής είναι χαλαροί  και ο περισσότερος κόσμος κυκλοφορεί καθημερινά με το ποδήλατο του άσχετα με την ηλικία του. Φυσικά αυτό είναι εύκολο καθώς υπάρχουν παντού ποδηλατοδρόμοι και όλοι εδώ σέβονται τους ποδηλάτες.

Το μεγαλύτερο όμως προνόμιο αυτής της πόλης, είναι ότι είναι η πλέον κατάλληλη για να μεγαλώνεις παιδιά. Τα παιδιά έχουν την δυνατότητα να κυκλοφορούν και να παίζουν χωρίς φόβο, έχουν την ελευθέρια τους χωρίς κανέναν περιορισμό, ενώ είναι τόσες πολλές και τόσο περιποιημένες οι παιδικές χαρές που δεν ξέρεις που να πας. Οι περισσότερες παιδικές χαρές έχουν ειδικά διαμορφωμένους χώρους και παιχνίδια για όλες τις ηλικίες. Υπάρχουν επίσης και πάρα πολλά και μεγάλα πάρκα. Κάποια μικρότερα και κάποια μεγαλύτερα στα οποία μπορείς να κάνεις πικνίκ πάνω στο ολόφρεσκο γρασίδι ενώ τα παιδία δίπλα παίζουν ξέγνοιαστα.

Όταν λοιπόν ξυπνάμε το πρωί και δούμε ότι έξω έχει ωραίο καιρό, προσπαθούμε με κάθε τρόπο να εκμεταλλευτούμε τη μέρα, πηγαίνοντάς κάθε φορά σε διαφορετική παιδική χαρά και καμία φορά και σε κάποιο κοντινό πάρκο, για να παίξει ο Μανώλης μόνος του ή με άλλα παιδάκια  που θα γνωρίσουμε εκεί. Το σπουδαίο σε αυτό είναι ότι τα παιδιά παίζουν ατέλειωτες ώρες. Τρέχουν, παίζουν και κάποιες φορές αν και πέφτουν και χτυπάνε (όχι σοβαρά), συνεχίζουν και ξεδίνουν, όπως άλλωστε πρέπει να κάνουν τα παιδιά. Είναι κάτι που το ευχαριστιούνται με τη ψυχή τους και ένας από αυτούς είναι και ο Μανωλάκης μου.

Πιστεύω ότι το περιβάλλον αυτό βοηθάει στο να έχουμε ψυχική ηρεμία και ευτυχία. Εδώ οι περισσότεροι άνθρωποι φαίνονται ήρεμοι και πολλές φορές χαρούμενοι και ευτυχισμένοι.

Έχει τύχει εκεί που κάθομαι μόνη μου και ανέμελα καμαρώνω τον γιο μου, να παρατηρώ ταυτόχρονα και τα άλλα παιδάκια που παίζουν και να γελάω μόνη μου. Πιστεύω σε όλες τις μάνουλες έχει συμβεί αυτό. Νομίζω πως είναι ένα από τα ωραιότερα πράγματα στο κόσμο να βλέπεις τα παιδιά να είναι χαρούμενα και ευτυχισμένα, να μεγαλώνουν ελεύθερα στη φύση και με απόλυτη γαληνή!

Αυτές οι καθημερινές μας εξορμήσεις στις κούνιες και τα πάρκα, με έχουν βοηθήσει να γνωρίσω και αρκετές άλλες μανούλες από πολλές και διαφορετικές χώρες. Ίσως βοηθάει ότι ο Μανώλης  είναι πολύ κοινωνικό και γελαστό παιδί. Κάνει γρήγορα παρέες και μαζί με αυτόν κάνω και εγώ. Οι επαφές και οι συζητήσεις μαζί τους είναι πολύ ενδιαφέρουσες διότι μαθαίνεις πράγματα από διαφορετικούς πολιτισμούς, διαφορετικές συνήθειες και εμπειρίες που έχει ο καθένας ξεχωριστά.

Τέλος, κάτι που ακόμη συναντάς εδώ στην Ολλανδία είναι η μεγάλη ελευθέρια. Εδώ οι νόμοι και οι κανόνες τηρούνται στο 100% όμως οι άνθρωποι σέβονται τους συνανθρώπους τους και νιώθουν ελεύθεροι στην έκφραση του λογού. Σπάνια ακούς κάποιον να φωνάζει στους δρόμους, ακόμη πιο σπάνια ακούς κορναρίσματα αυτοκινήτων και γενικά οι άνθρωποι είναι αρκετά ευγενικοί. Οι περισσότεροι έχουν ευέλικτα ωράρια εργασίας και έτσι μπορούν να περνάνε αρκετές ώρες με τις οικογένειες τους. Εδώ παρατηρείς ότι οι περισσότεροι Ολλανδοί έχουν μεγάλες οικογένειες  με αρκετά παιδιά. Επίσης κάτι άλλο που μου έχει κάνει εντύπωση, ότι δεν δίνουν μεγάλη σημασία στην ενδυμασία τους. Από την άλλη σαν άνθρωποι θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω ως «περίεργους», μερικές φορές ψυχρούς και απόμακρους που δεν θα σε πλησιάζουν εύκολα. Αυτό φυσικά δεν τους κάνει λιγότερο ευγενικούς. Κρατάνε μία απόσταση και αν και σε σέβονται δεν θέλουν φιλίες. Το ίδιο είναι και τα παιδιά τους (σε μικρότερο φυσικά βαθμό) τα οποία δεν κάνουν εύκολα παρέα με ξένα παιδάκια. Αυτό φυσικά δεν μας πτοεί καθώς η Χάγη είναι μία πόλη με πάρα πολλούς μετανάστες, λόγω των αρκετών πολυεθνικών εταιριών και των ευρωπαϊκών οργανισμών οπότε είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα βρεις αρκετούς Ισπανούς, Γάλλους, Ιταλούς και ότι άλλο σκεφτείς για να κάνεις παρέα.

Αυτές είναι λίγες πρώτες και σκόρπιες σκέψεις για τις εμπειρίες που έχω ζήσει έως σήμερα στη νέα μου πόλη και γειτονιά.