Ξεκινήσαμε και εμείς τον παιδικό σταθμό

Εδώ στην Ολλανδία δυστυχώς δεν έχουμε την πολυτέλεια να πηγαίνουμε τα παιδιά μας,  τις «φυσιολογικές ώρες» και ημέρες που γνωρίζουμε στον παιδικό σταθμό (π.χ. από τις 8 το πρωί μέχρι το μεσημέρι στις 2 ή 3 η ώρα). Είναι διαφορετικό το σύστημα τους  και όλοι οι σταθμοί είναι ιδιωτικοί. Εδώ άλλωστε τα παιδιά υποχρεούνται να ξεκινήσουν το σχολείο μόλις κλείσουν τα 4 χρόνια.

Επιλογές

Υπάρχουν τρεις διαφορετικές επιλογές που μπορεί να κάνει κάποιος:

Full time – Daycare: Είναι για πέντε μέρες την εβδομάδα από το πρωί στις 8 μέχρι τις 6 το απόγευμα.

Part-time/ Flexi-time: Εδώ μπορείς να επιλέξεις όσες ώρες και ημέρες θέλεις και σε κάποιες περιπτώσεις να μην πηγαίνεις το παιδί σε σταθερό πρόγραμμα αλλά όποτε θέλεις και σε βολεύει.

Playgroup: Είναι για τρεις ώρες την ημέρα και όσες ημέρες επιλέξεις (από μία έως και πέντε την εβδομάδα).

Η δική μας επιλογή

Οι τιμές γενικά είναι απλησίαστες. Ποικίλουν ανάλογα με το τι θα επιλέξει κάποιος αλλά είναι πολλαπλάσιες από αυτές που μπορεί να βρει κάποιος στην Ελλάδα.

Η δική μας απόφαση ήταν να στείλουμε το Μανώλη σε ένα Playgroup, για τρεις ημέρες την εβδομάδα για τρεις ώρες. Οι λόγοι είναι αρκετοί και διάφοροι. Κατ’ αρχάς θέλαμε να μπορέσει να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο των παιδιών. Επίσης βασικό για εμάς ήταν να μάθει λιγάκι την γλώσσα, έστω να μπορέσει να καταλαβαίνει κάποια βασικά πράγματα, αλλά και να αναπτύξει και να ενισχύει την αυτοπεποίθηση του. Του χρόνου άλλωστε θα πάει σχολείο και εκεί θα τα βρει πολύ ζόρικα και σκούρα.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι θέλαμε να ανεξαρτητοποιηθεί λιγάκι διότι ήταν συνεχώς μαζί μου, από το πρωί μέχρι το βραδύ. Η αλήθεια είναι ότι καθημερινά πηγαίναμε στις κούνιες, κάναμε βόλτες με το ποδήλατο, αλλά το παιδί κάποια στιγμή βαρέθηκε. Ηλικιακά αναζητούσε κάτι διαφορετικό και κυρίως να συναναστρέφεται με παιδιά της δικής του ηλικίας και ίσως να μάθει περισσότερα πράγματα από αυτά που μπορώ να του προσφέρω εγώ.

Ο χειμώνας δυστυχώς εδώ δεν σου δίνει την δυνατότητα να κάνεις πολλά πράγματα, διότι εκτός το ότι νυχτώνει πολύ νωρίς (πλέον στις πέντε το απόγευμα είναι νύχτα), κάνει πάρα πολύ κρύο ενώ έχει και συνεχόμενες βροχές. Έτσι ο πιτσιρίκος μου κλεινόταν αρκετές ημέρες μέσα στο σπίτι παίζοντας μόνο μαζί μου και με τον μπαμπά όταν επέστρεφε από την δουλειά. Μια στο τόσο ερχόταν στο σπίτι και κάποιος «φίλος του» για να παίξει, όμως αυτό δεν ήταν συχνό και έτσι άρχισε να νιώθει πολύ μοναξιά.

Η πρώτη του επαφή με τον παιδικό σταθμό ήταν πάρα πολύ θετική, του άρεσε πάρα πολύ. Πραγματικά ενθουσιάστηκε. Κάθε μέρα ξύπναγε και ήθελε να πάει στο σχολείο, όπως του το είχαμε ονομάσει, μιας και πριν ξεκινήσει είχαμε κάνει πολλές συζητήσεις για αυτό το θέμα.

Ο Μανώλης μου, τον πρώτο καιρό ήταν πολύ αξιοζήλευτο παιδί, γιατί πήγαινε όλο χαρά και χωρίς γκρίνια και κλάματα. Μάλλον ήταν κάτι καινούριο γι’ αυτόν και μέρα με την μέρα εξερευνούσε και μάθαινε καινούρια πράγματα, οπότε όλο αυτό του άρεσε πάρα πολύ. Όμως αυτός ο ενθουσιασμός δεν κράτησε πολύ. Μετά από 2 ή 3 εβδομάδες αρχίσαν οι γκρίνιες,  τα «δεν θέλω», «δεν μου αρέσει», «θέλω να μείνω στο σπίτι», και διάφορα αλλά που φαντάζομαι ότι ξέρουν και έχουν περάσει οι περισσότεροι γονείς. Έλεγε πράγματα που σε κάνουν να μην νιώθεις καλά και να έχεις τύψεις.

Το ξεκίνημα του παιδικού σταθμού και του σχολείου, είναι δύσκολες  περιπτώσεις, όταν αρχίζει το παιδί να «ξεκολλά» από εσένα. Ο αποχωρισμός είναι δύσκολος και για τους δυο γονείς και «πονάει» αρκετά ψυχικά, αλλά αν λυγίσεις και κάνεις πίσω, πιστεύω ότι το χάνεις το παιχνίδι. Οπότε έτσι και εγώ έκανα την καρδιά μου πέτρα και προχωρήσαμε.

Η αλήθεια είναι ότι τον ζόρισε λιγάκι και η διάφορα της γλώσσας. Το ότι ήταν σε ένα κοινωνικό σύνολο και σε ένα περιβάλλον το οποίο δεν καταλάβαινε τι του λέγανε, δεν μπορούσε να συνεννοηθεί με τα άλλα παιδάκια, δεν μπορούσε να ενταχθεί στο πρόγραμμα που είχαν, με τα  παιχνίδια και τις δραστηριότητες που έκαναν. Όλο αυτό τον έκανε να μη θέλει. Στην συνέχεια του βγήκε σαν αντίδραση, του κόπηκε η όρεξη,  δεν έτρωγε σχεδόν τίποτα ενώ έφτασε σε σημείο να μην έχει διάθεση να παίξει.

Το μόνο άσχημο από όλο αυτό ήταν το ότι δεν μπορούσε να εκφραστεί, να πει αυτό που νιώθει και τα έβγαζε με άλλους, δικούς του τρόπους. Η αλήθεια είναι ότι ζορίστηκε αρκετά στην αρχή και ακόμα ζορίζεται άλλα θέλει υπομονή.

«Η ψυχολογία τον παιδιών είναι ένα πάρα πολύ δύσκολη».

Μας πήρε αρκετό καιρό βέβαια για να συνηθίσουμε, αλλά δείχνει να τα καταφέραμε! Τέλος καλό όλα καλά, με πολύ υπομονή και ψυχική δύναμη.

Υ.Γ: Αυτή ήταν η μικρή μας ιστοριούλα, για τον ξεκίνημα του παιδικού σταθμού.

Τώρα πλέον πηγαίνουμε και πάλι με γέλιο και χαρά! Ο παιδικός σταθμός λέγετε “Red Fish Blue Fish’’